پاداش عابدان

خدایا، مطربان را انگبین ده

براى ضرب دست آهنین ده

چو دست و پاى وقف عشق کردند

تو همشان دست و پاى راستین ده

چو پر کردند گوش ما ز پیغام

تو شان صد چشم بخت‏ شاه ‏بین ده

کبوتروار نالانند در عشق

تو شان از لطف خود برج حصین(1) ده

ز مدح و آفرینت هوش ها را

چو خوش کردند، همشان آفرین ده

جگرها را ز نغمه آب دادند

ز کوثرشان تو هم ماء معین ده

خمش کردم، کریما، حاجتت نیست

که گویندت: «چنان بخش و چنین ده‏»

"غزلى از مولانا"

عید آمد و عید آمد

بگــذشت مــه روزه ، عیــد آمـد و عیـــد آمد

بگذشت شـب هـجـران، معشوق پدید آمد

آن صبح چو صادق شد، عذرای تو وامق شد

معشوق تو عاشق شد، شیخ تو مرید آمد

شـد جنـگ و نظـر آمـد، شد زهر و شکر آمد

شد سنگ و گهر آمـد، شد قفل و کلید آمد

جــان از تــن آلــوده، هــم پاک بـه پاکی رفت

هـرچنــد چـو خورشـیدی بر پاک و پلید آمد

از لــذت جـــام تــــو دل مـــانــده بــه دام تو

جــان نیـز چــو واقـف شـد، او نیـز دوید آمد

بــس تــوبه شایسته برسنگ تو بشکسته

بـس زاهــد و بـس عابد کو خــرقه درید آمد

بــاغ از دی نــامحــرم سه ماه نمی زد دم

بـر بـــوی بــهـــار تــو، از غیــب رسـیـد آمد

شب عیداست لبخندی بزن

دلم تنگ است و دلتنگ اند دلتنگان و دل ریشان

شب عید است، لبخندی بزن، مولای درویشان!

اگر همسو نمیگردند با فریادهای تو

نمیگریند دل ریشان، نمیچرخند درویشان

هنوز آن سوی دنیا قدر خوبی را نمیفهمند

فراواناند بدخواهان و بسیارند بدکیشان

رها از خود شدم آن قدر این شبها که پنداری

نه با بیگانگانم نسبتی باشد نه با خویشان

به مرگ زندگی!... من مرگ را هم زندگی کردم

جدا از زندگانی کردن این مرگاندیشان

شب عید است لبخندی بزن تا عید فطر من

تبسم عیدی من باد، بادا عیدی ایشان

شادی و هلهله عید رسید

جلوه عید به حســـن مه نو دیــــدم دوش

مرغ شب را همه شب تا به سحر بود خروش

مطرب شهر نوای همه گانی بنــــــوا خـــت

شادی و هلهله عید رسید گوش به گــوش

مومنان را ز فیوض رمضـــــــان و طــاعـــــت

مژده  لطف خــداداد بــه هر گوش ســـروش

مومنان هرسو بیاراست  در و خانه  خویــش

دشمن و دوست نـــگر در مسجد دو شادوش

عید از قـــــلـــــب مسلمـــان بزدایــــد کینــه

آتش دشمنی و کین بسازد خـــــــــــامــــوش

کودکان جامه نو کرده بتن شــــــــاد و خـــرم

بکفش بسته حنا دختـــــــریکه زربف پـــــــوش

عید بشکسته دلان دیـــــــده (عزیزه) ای وا

نه لباسی نو و نی خوردنی و نی پا پــــــــوش

رمضان دست خدا بود که برای ما دراز شد.

گشتیم پی هلال ماه شوال و پیدا کردیم و دستمان را گرفتیم سمت آسمان تا به یکدیگر نشانش بدهیم. شاید خدا دست هایی را که به سمت آسمان دراز کردیم، دست دوستی فرض کرد و لبخند زد.

 هلال شوال لبخند خداست به روزه دارهایی که عیدی می خواهند. رمضان ریسمان امیدی بود که از عرش پایین افتاد تا هرکس به میزان همّتش خود را بکشد بالا، حتّی اگر توانست تا اعلی.

رمضان دست خدا بود که برای ما دراز شد. ما دست خدا را گرفتیم و یا علی گفتیم و بلند شدیم. حالا باید آن را محکم بفشاریم و مواظب باشیم بار دیگر زمین نخوریم. هرچند رمضان که خدا میزبان بود و ما میهمان، تمام شده امّا نه خدا و خدایی اش فرق کرده نه ما و بندگی مان.

و تا خدا خداست، باید بندگی اش را کرد؛ هرچند رمضان تمام شده باشد...

شاید رمضان آینده شرمنده نباشیم!

رمضان؛ ماه برکت و رحمت

رمضان؛ ماه برکت و رحمت

رمضان و گلواژه زیبایش چه پرخیر و برکت است برای آنان که بنده خدایند، برای آنان که در آزمون بندگی سرافرازند، برای عبادت پیشگان و پرهیزگاران، برای آنان که اهل فضیلت اند. رمضان مبارک است برای آنان که اهل شکیبایی اند تا آسایش ابدی روز معاد را به دست آورند.

رمضان فصل تجارت بندگان خوب و مخلص خداست، آنان که در بندگی سود می برند، هر چند دنیا در طلب آنان است، اما خود دنیاگریزان اند. رمضان چشمه سرشار معرفت و بصیرت است و کلید آن ترنم دعاست. معرفت و بصیرتی که چراغ راه خردورزی است. رمضان که نام خدای واحد و احد و صمد است، منشا هر برکت است؛ برکتی که نیل به آن آرزوی قلبی من و توست.

خدایا! در این خلوت انس از تو می طلبم تا برکت این ماه را بر من ارزانی بداری تا بهره مند از الطاف تو گردم. شادمانه در این روز برکت زمزمه ناب های دعا و نیایش در خلوت با تو را جستجو می کنم که خدایا آن که تو را دارد چه ندارد و آن که تو را ندارد چه دارد؟

آفریدگار من! مهمانی و ضیافت به پیشگاه تو در این ماه رحمت، مایه برکت حیات و زندگی من است، برکت عبادت، تهجد، شب زنده داری، تلاوت آیات نورانی. با همین زبان دعا که به من داده ای و آموخته ای، راز هستی ام را جستجو می کنم، از کجا آمده ام، به کجا می روم و آمدنم بهر چه بود ... و این از برکات این ماه است که معرفت آموزی در واژه واژه دعای ابوحمزه، بر جان تشنه و عطش زاده وجود من خانه می کند.

خدایا! رمضان باغ پرطراوت دعا بر شاخسار نیایش و بهشت پربرکت من است، تو توفیق را رفیق راهم کن تا از جویبار زلال رمضان سیراب شوم، راهم را به سمت و سوی خیرات در این ماه هموار کن. مرا از قبول نیکی ها محروم نکن، می خواهم مرد میدان فتوت و جوانمردی باشم، در دستگیری از مستمندان، کمک به محرومان، عیادت از بیماران، صله رحم خویشان و نزدیکان، یتیم نوازی کودکان و کمک به درماندگان ...

خدایا! در این روز به من توفیقی عطا کن تا به مولا و مقتدای خود تاسی کنم و در راه عدل و انصاف گام بردارم، همان راه شهید رمضان، حضرت علی علیه السلام.